Er worden foto’s van de hele wereld gemaakt, meestal door een persfotograaf, die gemaakt worden om foto’s te verkopen. Barou’s visie op fotografie leek veel op die van James Agee, die zijn foto’s afdrukte op een manier die meer in de lijn lag van de moderne reclamefotografie: schilderijen die mensen voorstelden in een statisch, zeer gecomprimeerd, beeld, en foto’s die van de kijker zouden zijn. De beelden op het scherm en in het tijdschrift zouden ofwel dingen zijn die belangrijk waren in de tijd, ofwel dingen die mooi van vorm waren, want dat is wat Agee hoopte aan te spreken. Het filmformaat was een curiositeit in de architectuurfotografie. Planbeoordelaars ontwikkelden hun mening over de beste gebouwen door foto’s te bestuderen, of ze herinnerden zich conclusies die zo onherroepelijk onaangenaam waren dat ze de film niet konden formatteren of snijden. Dit waren geen gebouwen die door de attente ogen van de jury in elkaar waren gelast. In plaats daarvan waren de beste gebouwen gebouwen die er tegelijkertijd grappig, mooi en goed uitzagen. Dit waren de gebouwen waar iedereen graag in zou willen wonen. Barou was een specialist. Hij en andere architecten gebruikten videoplayers om te experimenteren met nieuwe vormen van bouwen. Er zijn gebouwen die de sociale en politieke ervaring van mensen zullen veranderen, bijvoorbeeld het Leuchtenberg project. Barou kan zich voorstellen dat het niet het beste idee zou zijn om de geschiedenis opnieuw op te voeren in de bogen van de oude stad. Dus, wat voor buitengewone mogelijkheden van architectonische constructie doet hij? Om te weten wat die dingen zijn, moet je in de echte wereld gaan. Als je rondhangt bij de slagers en bakkers van Berlijn, weet je misschien wat architecten deden in de jaren twintig, veertig en vijftig van de vorige eeuw. Later zei Barou, toen hij na de oorlog in Amerika woonde, over de kubische geometrieën waarop de moderne architectuur steunde: “Je kon geen aandacht besteden aan de verschillen tussen de moderne schema’s als je eenmaal een plaatje had gezien, hoe oud het plaatje ook was… De elektrische vogeltoren van Schillers ‘Tuin bij Condominium’ of de kristallijnen toren van het geheiligde ideaal – het zag er over de hele wereld hetzelfde uit.” Bouwen zonder rekening te houden met het totale effect op de buurt is een verbintenis met de esthetiek van het verleden. Als je met nieuwe ontwerpen komt, moet je iets opgeven, en dat is wat Barou deed. Hij zei dat Duitse bouwers hun werk er nooit goed uit konden laten zien. In de jaren dertig werd de hele notie van compositie overboord gegooid. Niet alleen waren er de debatten van de Riegl-bouwcommissies, maar de weg tussen stad en dorp zou niet langer lineair zijn. Deze gebouwen moesten in de schaduw staan, je kon alleen de bovenste verdieping zien. Om een gevoel van levend detail te geven, begon Duitsland metalen platen te gebruiken. Voor de eerste weg werd een gebogen stuk weg uitgesneden, en een volledige cirkel werd toegevoegd. Het zou moeilijk te maken zijn met het handgereedschap van die tijd, en dan zouden de straatlantaarns niet passen. Om het effect te bereiken, gebruikte men hout. De daken werden ondersteund door houten balken. Het meest praktische waren waarschijnlijk deze houten balken, waardoor Barou minstens zes tot tien functies kon plaatsen. In een eerdere opzet van dit essay had Barou het over het stukje postmoderniteit dat de eenvoud van het auto-ontwerp is als het gaat om onderdelen van een baan. Als je dat gemak er eenmaal in hebt gestopt, is het ook de elegantie van het auto-ontwerp. Ook in de woningbouw propageerde Barou het verlangen naar eenvoud. Hij was geïnteresseerd in het zo eenvoudig mogelijk maken van de raamkenmerken, vandaar het gebruik van glas. Maar in zijn neiging om eenvoud in functie te brengen, lijkt Barou voortdurend te spreken over het concept van eenvoud, of wat hij noemt “natuurlijke beschaving,” in tegenstelling tot de grootstedelijke beschaving.
Het Somalië behang van mijn familie heeft maar één kleur, en het hele plafond is ermee bedekt. Dat is het eerste schilderij dat ik ooit maakte. De belichting op die foto was verrassend voor mij. Er zijn veel mensen die zullen zeggen eenvoudig is cool, dus waarom niet schoon, mooi, en eenvoudig? Maar ik zie het nut niet in van eenvoud of netheid in een reeks kamers die niet homogeen zijn, en dat is wat ik wilde doen met de lambriseringen die ik in mijn eetkamer heb aangebracht. Stel dat iedereen een ander plafond heeft. Niets is een pro. Barou’s eigen complete flora en fauna in zijn ruimte was een poging om homogeen te zijn, Een set planten is een betere voorbereiding voor het hele kader van een bepaalde foto dan een enkele individuele plant. En toch was Barou niet gekant tegen de radicale transparantie, die bij sommige ambitieuze moderne fotografen in de mode is geraakt. De foto kan gaan over iemand die door de jungle wandelt, of over iemand die in een moderne wijk woont, omringd door moderne mensen. Een foto die de moeite waard is.
Lees meer: